Perły Tahiti

Tahiti to jedyne perły (spośród najbardziej znanych gatunków), które rodzą się ciemne - ich barwa ma pochodzenie naturalne w odróżnieniu od spotykanych na rynku czarnych pereł Akoya czy słodkowodnych, w których jest ona wynikiem procesu barwienia. Hodowane są w łonie małż Pinctada margaritifera. Mityczna „czarna perła” to właśnie perła Tahiti, przy czym należy wspomnieć, że perła o barwie idealnie czarnej nie jest perłą cenioną - poszukiwane są egzemplarze o odcieniach czerni modyfikowanych przez inne barwy (zieloną, pawią, oberżynową, itp.). To właśnie efekty gry barw i świateł na powierzchni perły są tym, czego poszukują koneserzy.

Pawia zieleń (peacock green) to najbardziej poszukiwane ubarwienie pereł Tahiti

Technologia hodowli pereł Tahiti

Jak wszystkie hodowane kamienie słonowodne, są to perły jądrowe. Proces hodowli jest tu trudniejszy niż w przypadku pereł Akoya, a czas wzrostu po szczepieniu wynosi na ogół 18-24 miesięcy. Perły Tahiti hodowane są w Polinezji Francuskiej, a ich eksport przez wiele lat podlegał bardzo surowym restrykcjom rządowym, zmierzającym do eliminacji z rynku egzemplarzy niskiej jakości (restrykcje te zniesiono w roku 2017).

Długość życia małży Pinctada margaritifera może osiągać nawet 30 lat, dlatego dopuszcza się ich użycie w kilku cyklach hodowli. Jeśli uzyskana z danego małża perła jest wysokiej jakości, jest on wykorzystywany ponownie – do powstałego w pierwszym etapie hodowli woreczka perłowego, wszczepiane jest drugie, większe jądro. Jeśli i drugi etap zakończy się powstaniem pięknej perły, małż szczepiony jest po raz trzeci.

Z uwagi na dłuższy czas wzrostu, perły Tahiti występują również w kształtach odbiegających od kuli - spotykamy tu m.in. owale, krople lub perły pierścieniowe.

Barwy i rozmiary pereł Tahiti

Tahiti wyróżniają się przede wszystkim ciemnymi barwami, z których najbardziej cenione są te o żywych, nasyconych kolorach. Spotykane są również egzemplarze jasne (srebrzyste, szare, a nawet białe). Perły Tahiti osiągają wielkość od 8 do 18 mm, bardzo rzadko do 21 mm, choć w ostatnich latach rozpoczęto również hodowlę egzemplarzy mniejszych, o średnicy nawet 6mm.

Miejsca hodowli

Nazwa Tahiti została zastrzeżona przez Polinezję Francuską, gdzie hodowanych jest około 95% czarnych pereł. Małże Pinctada Margaritifera używane są jednak w hodowli pereł w innych regionach południowego Pacyfiku, np. na wyspach Cooka, Marshalla, czy Mikronezji. Tylko z uwagi na zastrzeżenie nazwy perły te (choć identyczne jak Tahiti) nazywane są perłami Cooka, perłami Marshalla itp. co błędnie sugeruje inny gatunek i utrudnia stworzenie sensownej systematyki pereł. Z tego powodu w branżowych opracowaniach spotyka się nazwę „Black South Sea pearls” zamiast  Tahiti.

Historia

Pierwsze próby hodowli pereł w łonie małży Pinctada margaritifera podejmował już Kokichi Mikimoto przed II wojną światową, jednak nie zakończyły się one powodzeniem. Sukces w hodowli tych pereł osiągnął dopiero w latach 60 XX wieku Francuz Jean-Marie Domard, który zatrudnił w 1961 roku doświadczonego japońskiego technika aby zaszczepić pierwsze 5000 małży, które 4 lata później zaowocowały zbiorem tysiąca hodowanych pereł Tahiti.

W latach 70 potentatem w hodowli tych pereł został potomek chińskich imigrantów Robert Wan, który wkrótce odpowiadał za 50 procent uzyskiwanych zbiorów. Jednak do końca lat 70 perły Tahiti nie były specjalnie znane i nie cieszyły się dużą popularnością. Zawrotną karierę rozpoczęły dopiero w latach 80, kiedy to stały się głównym towarem eksportowym Polinezji Francuskiej.